Απόδραση στα Κατσανοχώρια
Αναχώρηση : 08:30
Επιστροφή : 18:00
Διαδρομές : Γιάννενα – Μοναστήρι Τσούκας - Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης "Θεόδωρος Παπαγιάννης" –Κωστήτσι – Προφήτης Ηλίας – Άραχθος – Λάζαινα “ Ιπποστρούθ ” – Γιάννενα
Κόστος : 3 άτομα : 60 €
Ξεκινήσαμε από τα Γιάννενα στις 08:30, με τον πρωινό ήλιο να δίνει στη λίμνη αυτό το ασημί χρώμα που την μετατρέπει σε καθρέφτη, με το Μιτσικέλι να βουλιάζει στα νερά της, και κατευθυνθήκαμε προς το χωριό Κουτσελιό και στη συνέχεια προς το Ελληνικό. Από το Ελληνικό (παλιά ονομασία Λοζέτσι) πήραμε το δρόμο για την Ιερά Μονή Τσούκας και στις 09:00 φτάσαμε στο πανέμορφο μοναστήρι.
Η Ιερά Μονή Παναγίας Τσούκας, αφιερωμένη στη Γέννηση της Θεοτόκου, Βρίσκεται σε υψόμετρο 760 μέτρων στο χείλος της χαράδρας του Αράχθου και ιδρύθηκε το 1190 από τον αυτοκράτορα Ισαάκιο Β’ Άγγελο.
Η παράδοση θέλει τους κατοίκους του χωριού να βρίσκουν την εικόνα της Παναγίας κοντά στο χωριό στο βράχο “Τσούκα” και να χτίζουν ένα εξωκλήσι προς τιμήν της. Όμως η εικόνα κάθε βράδυ έφευγε από το εξωκλήσι και πήγαινε στην σημερινή θέση, όπου τελικά χτίστηκε και το μοναστήρι.
Στην Μονή υπάρχει σήμερα ανδρική μοναχική αδελφότητα και εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου.
Έχει φρουριακό χαρακτήρα με μια καμαρωτή είσοδο και στη μέση της αυλής του μοναστηριού υπάρχει μια μεγάλη στέρνα και γύρω της εκτείνονται τα κελιά των μοναχών. Εσωτερικά η μονή είναι αγιογραφημένη με περίτεχνες και εντυπωσιακές τοιχογραφίες και στην πίσω πλευρά της Μονής υπάρχει προαύλιος χώρος, όπου η θέα σου κόβει την ανάσα με την χαράδρα του Άραχθου και ολόκληρο το λεκανοπέδιο Ιωαννίνων να απλώνονται ακριβώς κάτω από τα πόδια σου.
Η καθαρή ατμόσφαιρα και το καλοκαιρινό πρωινό αεράκι κάνανε τη θέα ακόμα πιο όμορφη και δεν μας άφηναν να αποχωριστούμε τη μαγική αυτή τοποθεσία όμως το πρόγραμμά μας ήταν γεμάτο. Επιβιβαστήκαμε πάλι στο αυτοκίνητο και κατεβήκαμε στο Ελληνικό , επόμενη στάση Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης "Θεόδωρος Παπαγιάννης".
Το μουσείο λειτουργεί καθημερινά 9:30 - 15:00, εκτός Δευτέρας και φιλοξενείται σ' ένα ωραίο πετρόκτιστο Σχολείο της δεκαετίας του 30 στο ίδιο σχολείο που φοίτησε σαν μαθητής τη δεκαετία του 50 ο ίδιος ο γλύπτης, καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών, Θεόδωρος Παπαγιάννης . Η μοναδικότητά του έγκειται στο ότι περιλαμβάνει έργα που μιλούν για την Ήπειρο και την ιστορία της, γιατί όπως λέει και ο ίδιος ο καλλιτέχνης «μιλάει για το ψωμί, για τον ευεργέτη, τον ξενιτεμένο, τον πνευματικό άνθρωπο, τον Ηπειρώτη μάστορα, το βοσκό, το γεωργό, την πολύπαθη Ηπειρώτισσα μάνα και τέλος για τη μάθηση.» Μοναδικά εκθέματα σε όλες τις αίθουσες και τους διαδρόμους : γλυπτά , πορτρέτα , προτομές σημαντικών αλλά και απλών λαϊκών ανθρώπων, προπλάσματα μεταλλίων και νομισμάτων. Μας εντυπωσίασαν τα έργα του καλλιτέχνη που είναι φτιαγμένα από ανακυκλώσιμα υλικά και υλικά δεύτερης χρήσης πεταμένα σε μάντρες και ξεχασμένα που τους έδωσε πάλι ζωή και την ευκαιρία να πούνε την δική τους ιστορία. Ιδιαίτερο θέαμα είναι η τάξη με τους μαθητές, οι μαθητές καθισμένοι στα θρανία και η μορφή του δασκάλου να στέκεται πλάι τους. Ο εξωτερικός χώρος του σχολείου όμορφα διαμορφωμένος φιλοξενεί επιβλητικά γλυπτά, όπως για παράδειγμα το τεράστιο μεταλλικό φίδι πάνω στο γρασίδι, καμωμένα με διάφορα υλικά και παρόμοια γλυπτά έχουν στολίσει και διάφορες γωνιές του χωριού τα οποία τα θαυμάσαμε και στη διαδρομή προς και από το μοναστήρι της Τσούκας.
Η ώρα είχε πάει 11:00 και αναχωρήσαμε από το Ελληνικό για να επισκεφτούμε ένα ακόμα γνωστό εκκλησάκι της περιοχής, τον προφήτη Ηλία. 6,5 χλµ. από το Ελληνικό, µέσω Αετοράχης και Λάζαινας βρίσκεται το Κωστήτσι και από εκεί σε 1 χλμ. χτισµένος στην κορυφή στα 950 μέτρα ο Προφήτης Ηλίας. Φτάσαμε στο Κωστήτσι, ένα μικρό παραδοσιακό χωριό με ελάχιστους κατοίκους, πέτρινα σπιτάκια, καλντερίμια και την πλακόστρωτη πλατεία, χτισμένο στα 870 μέτρα. Πήραμε πεζή το δρόμο για τον Προφήτη Ηλία και περπατήσαμε δίπλα στα δέντρα, τα πουρνάρια και την άγρια χλωρίδα της Ηπείρου παρέα με τους καλοκαιρινούς ήχους της φύσης.
Το εκκλησάκι μια σταλιά, μια πινελιά στην κορυφή του βουνού σε ζωγραφιά, στέκει στην άκρη του γκρεμού και τα πέτρινα πεζούλια ξεκουράζουν τους επισκέπτες. Η θέα απίστευτη, ο ποταμός Άραχθος και η σμίξη του με τον Καλαρρύτικο, τα Τζουμέρκα και η σε σχήμα πυραμίδας κορυφή της Στρογκούλας (2.100 μ.). Αφού απολαύσαμε το υπέροχο αυτό τοπίο γυρίσαμε στο χωριό και καθίσαμε να πιούμε έναν καφέ στο καφενείο της πλατείας, ελληνικός γλυκύ βραστός απέναντι από τον πλάτανο με θέα τα σοκάκια του χωριού. Η θερμοκρασία είχε ανέβει αρκετά και αποφασίσαμε να κατηφορίσουμε αναζητώντας δροσιά στον Άραχθο. Κατευθυνθήκαμε προς το χωριό Φορτόσι και κατεβήκαμε τον δρόμο για το χωριό Αμπελοχώρι ,γνωστό και ως Σκλούπο, εκεί συναντήσαμε το γεφύρι της Πολιτσάς. Το γεφύρι της Πολιτσάς ενώνει το Αμπελοχώρι με το Φορτόσι ή αλλιώς το δήμο Πραμάντων με το δήμο Κατσανοχωρίων. Είναι ένα πέτρινο γεφύρι με μία καμάρα μέσα σε ένα κατάφυτο τοπίο. Δίπλα του σε κοντινή απόσταση και πάνω στους ίδιους ογκόλιθους, έχει χτιστεί και η σύγχρονη γέφυρα για την εξυπηρέτηση των αυτοκινήτων. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, περπατήσαμε στο πέτρινο γεφύρι και κατεβήκαμε στο ποτάμι. Η δροσιά, ο ήχος του νερού η πυκνή βλάστηση και η μυρωδιά της φύσης μας μάγεψε... καθίσαμε πάνω στα βότσαλα σιωπηλοί για ώρα ,αφήνοντας την αίσθηση της στιγμής να μας συνεπάρει. Τα νερά του ποταμού είναι ιδανικά για μια δροσιστική βουτιά το καλοκαίρι καθώς όμως δεν το είχαμε προβλέψει το αφήσαμε για μια επόμενη εκδρομή στον Άραχθο. Είχε μεσημεριάσει για τα καλά, το ρολόι έδειχνε 2:30 , η κατάλληλη ώρα για φαγητό και τι άλλο? Τσίπουρο!
Επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε τον δρόμο για Λάζαινα, εκεί λίγο πριν τα Λάζαινα πάνω στη διασταύρωση βρίσκεται το Ιπποστρουθ. Ένα παραδοσιακό καφενείο-ταβέρνα σε ένα χώρο βγαλμένο απο τις παιδικές μας αναμνήσεις...μια πλακόστρωτη αυλή με κληματαριά και λουλούδια παντού και ένας ζεστός εσωτερικός χώρος με τα ξύλινα τραπεζάκια και το τζάκι για τις χειμωνιάτικες μέρες. Πίσω από το καφενείο λειτουργούσε παλιά και μια μικρή φάρμα, σήμερα φιλοξενεί 2 άλογα ένα ελάφι και μια στρουθοκάμηλο. Η Πόπη, η ιδιοκτήτρια του καφενείου, μας υποδέχτηκε όλο χαρά! Kαθίσαμε σε ένα τραπεζάκι με παχύ ίσκιο παραγγείλαμε τσιπουράκια και η γιορτή ξεκίνησε με τους μεζέδες και τα τσίπουρα να έρχονται ασταμάτητα. Παραγγείλαμε μια χωριάτικη σαλάτα κατευθείαν από τον κήπο της Πόπης και δύο από τα πιάτα που μας πρότεινε η ίδια: κοκκινιστό κοτόπουλο με φασκόμηλο και ελιές και κολοκυθοανθούς γεμιστούς με ρύζι, ένα ορεκτικό τόσο νόστιμο και καλοκαιρινό! Και πάμε στους μεζέδες... τι να πρωτοπούμε για τους μεζέδες... ολόφρεσκοι και τέλεια συνδυασμένοι με το τσίπουρο. Ντοματοκεφτέδες, κολοκυθοκεφτέδες, πιπεριές γεμιστές με τυρί, γαλοτύρι και τζατζίκι, ‘μπατσαριά’ (τοπική πίτα με χόρτα και ζύμη), φρέσκες πατάτες, κοτόπουλο στο τηγάνι , κεφτεδάκια (υπέροχα!) και χίλιες δυο λιχουδιές που έφταναν στο τραπέζι μας παρέα με τα καραφάκια. Ο χρόνος είχε πραγματικά σταματήσει... Μόλις το φαγοπότι έφτασε στο τέλος ήρθε και το κέρασμα, μια πιατέλα με δροσερό γιαούρτι και γλυκά κουταλιού που τα φτιάχνει η ίδια, η Πόπη, κυδώνι, νεράντζι, βύσσινο και σύκο. Με ευτυχισμένο στομάχι και χαρούμενο κεφάλι αποχωριστήκαμε αυτή τη μικρή όαση και ξεκινήσαμε για τα Γιάννενα. Στον δρόμο της επιστροφής κανείς μας δεν μιλούσε, αναπολούσαμε ήδη αυτά τα υπέροχα μέρη, τα μικρά παραδοσιακά χωριά με τα όμορφα ξωκλήσια και τη θέα τους, την άγρια φύση και τα ποτάμια με τα πέτρινα γεφύρια. Δώσαμε υπόσχεση πως θα επιστρέφαμε σύντομα να δούμε όλα αυτά που αφήσαμε : τα υπόλοιπα Κατσανοχώρια , τα βόρεια Τζουμέρκα τα αμέτρητα γεφύρια και μοναστήρια.
